Forever a Boy uit Brugge: Dank je wel voor alles, Max.
Sommige voetballers laten een blijvende indruk achter, niet alleen door hun prestaties op het veld, maar ook door wie ze zijn als mens. Max, voor velen ‘Forever a Boy uit Brugge’, is zo’n speler. Een jongen die opgroeide in de schaduw van het Jan Breydelstadion, met een bal aan zijn voeten en een droom in zijn hart. Vandaag nemen we afscheid, niet van de herinneringen, maar van zijn actieve periode bij Club Brugge. Dit is een moment om stil te staan bij wat Max heeft betekend voor de club, voor de supporters en voor de stad.
Max groeide op als een rasechte Bruggeling, iemand die de cultuur van Club Brugge begreep tot in het diepste van zijn vezels. Hij was niet zomaar een speler; hij belichaamde de waarden van de club: hard werken, nooit opgeven, en altijd met passie het blauw-zwart verdedigen. Al van jongs af aan stond hij tussen de Brugse supportersvakken, droomde hij van die dag dat hij zelf op het heilige gras zou mogen staan. Voor Max werd die droom werkelijkheid.
Zijn debuut was er eentje die niemand snel zal vergeten. Zonder vrees, met de bravoure van een jongen die zich thuis voelde, stapte hij het veld op. Vanaf dat moment stal hij de harten van de fans. Max was geen speler van grote woorden, maar van daden. Hij sprak met zijn voeten, met zijn onverzettelijkheid, met zijn tomeloze inzet. Hij was het type speler dat voor elke meter vocht, die nooit zijn hoofd liet hangen, zelfs niet wanneer het tegenzat. Die mentaliteit maakte hem uniek en geliefd.
Max groeide uit tot een van de gezichten van Club Brugge, een voorbeeld voor de jeugd, een maatstaf voor wat het betekent om “van Brugge” te zijn. Hij was de stille kracht in het team, de motor op het middenveld, de schakel tussen verdediging en aanval. Hij maakte anderen beter, niet door altijd zelf in de spotlights te staan, maar door het vuile werk op te knappen, door ruimte te creëren, door altijd beschikbaar te zijn.
Maar Max was meer dan een voetballer. Hij was een verbinder. In de kleedkamer, op training, in de stad – hij bleef altijd diezelfde bescheiden jongen uit Brugge. Geen sterallures, geen afstand tot de supporters. Max bleef aanspreekbaar, bleef zichtbaar in de Brugse straten, tussen de mensen die hem van jongs af aan gesteund hadden. Hij begreep wat het betekende om niet alleen een speler van Club Brugge te zijn, maar ook een vertegenwoordiger van de stad. Die band maakte hem zo bijzonder.
Door de jaren heen kende Max hoogte- en dieptepunten. Hij vierde titels, speelde memorabele Champions League-wedstrijden en kende ook momenten van blessureleed en tegenslag. Maar wat hem typeerde, was dat hij altijd terugkwam, altijd bleef vechten, altijd met opgeheven hoofd doorging. Hij was het levende bewijs dat doorzettingsvermogen en liefde voor de club sterker zijn dan welke tegenvaller ook.
Zijn afscheid raakt dan ook vele harten. Niet omdat hij verdwijnt uit ons geheugen, maar omdat het hoofdstuk op het veld nu sluit. Toch blijft Max voor altijd een deel van Club Brugge. ‘Forever a boy uit Brugge’ is geen loze kreet, het is wie hij is en altijd zal blijven. Zijn nalatenschap leeft voort in de supporters, in de jonge spelers die op hem willen lijken, in de verhalen die ouders aan hun kinderen vertellen over die ene onverzettelijke speler die altijd het hart op de juiste plaats droeg.
Dank je wel, Max. Dank je wel voor de passie, voor de strijd, voor de momenten waarop je ons liet juichen en voor de keren dat je ons trots maakte, zelfs in moeilijke tijden. Dank je wel voor het tonen van échte clubliefde, voor het bewijzen dat afkomst geen beperking is, maar een kracht. Jij hebt het blauwe en zwarte hart van Brugge laten kloppen.
Supporters zullen jouw naam blijven scanderen. Niet omdat je een recordaantal goals scoorde, maar omdat je een van hen was en altijd zal blijven. Jij was één van ons. Jij was Brugge.
Misschien vertrek je van het veld, maar je blijft in ons hart. Voor altijd.
Forever a boy uit Brugge.
Dank je
wel voor alles, Max.
Leave a Reply