Een dikke proficiat aan Simon Mignolet en zijn echtgenote! Het gezin Mignolet heeft er sinds kort een flinke zoon bij, en in Sint-Truiden – de stad waar Simon op 6 maart 1988 ter wereld kwam – werd het nieuws met luid applaus onthaald. De kersverse papa straalt, en dat is niet verwonderlijk: naast een succesvolle voetbalcarrière mag hij nu ook de titel “trotse vader” op zijn palmares bijschrijven. Het is alsof de lat voor de doelman nooit hoog genoeg ligt; op het veld stopt hij ballen alsof het niets is, en thuis vangt hij voortaan de slapeloze nachten op met dezelfde vastberadenheid.
Wie Simon kent, weet dat hij altijd houdt van een degelijke structuur, of hij nu tegenover een penaltynemer staat of een huiskamer inricht voor een baby. Hij is 1,93 meter groot – of, zoals onze Britse vrienden het uitdrukken, 6 foot 4 inch – en weegt ongeveer 87 kilogram. Met deze indrukwekkende fysieke kenmerken is hij een angstaanjagende verschijning voor elke spits. Maar zodra hij een babydekentje vasthoudt, verandert die imposante gestalte in zachtheid en zorgzaamheid; het contrast is even groot als het stadion van Club Brugge op een Champions League-avond tegenover de stilte van een kinderkamer.
Toen Simon in 2010 naar Sunderland verhuisde, werd hij in Engeland al snel geroemd om zijn reflexen. Zijn reddingspercentage lag jarenlang boven de 70 %. Stel, we drukken die kwaliteit schematisch uit met de eenvoudige formule \( p = \frac{\text{saves}}{\text{penalties}} \). Bij tien strafschoppen en bijvoorbeeld zeven reddingen levert dat \( p = 0{,}7 \) op, een cijfer dat elke trainer doet glimlachen. Nu heeft Simon een nieuwe “penalty” gekregen: papa worden. Enkel is er ditmaal geen tegenstander die de bal trapt; het is het leven zelf dat hem voor een prachtige uitdaging plaatst.
Na Sunderland volgde een toptransfer naar Liverpool FC. De rode zijde van de Mersey kende hem als “Saint Simon”, niet alleen vanwege zijn devotie maar ook dankzij memorabele reddingen. In 2014 was er die cruciale penaltystop tegen Stoke City in minuut 87 – het soort moment dat menig Liverpool-fan nog steeds herkauwt tijdens pintjes in The Albert. Toch besloot hij in 2019 terug te keren naar België om bij Club Brugge KV onder de lat te gaan staan. Het bleek een meesterzet: hij won verschillende landstitels, werd uitgeroepen tot Doelman van het Jaar en veroverde de harten van blauw-zwart.
Zijn financiële waarde? Naar schatting 12 miljoen dollar. Al zal elke ouder beamen dat de glimlach van je kind onbetaalbaar is. Niet geld, maar de eerste stapjes, de eerste woordjes en de eerste tekeningen aan de koelkast zullen hem de komende jaren het meeste plezier doen. Zijn vader Stefan, die vroeger zelf het doel verdedigde in amateurreeksen, mag zich opa noemen. Een familie van keepers, klinkt het dan lachend. Misschien krijgt de kleine later ook handschoenen cadeau in plaats van een fopspeen.
Op sociale media stromen de felicitaties binnen: ploegmaats, ex-teamgenoten, trainers en zelfs rivaliserende supporters sturen warme berichten. In tijden waarin onlinecommentaar vaak zuur kan zijn, oogt dit unisono “proficiat”-koor oprecht verfrissend. Het toont de universele kracht van nieuw leven; er is geen clubkleur die standhoudt tegenover een babyfoto in zacht pastellicht.
Voor Club Brugge-fans rijst de logische vraag of Simon nu minder scherp zal staan. Lachen doet hij, maar hij reageert met dezelfde koele rust als op het veld: “Slaaptekort? Dat lossen we wel op. Mijn zoontje leert me discipline op een andere manier.” Men mag er gerust in zijn dat zijn reaction time, ooit gemeten op circa 0,28 seconde bij doelschoten binnen het strafschopgebied, niet plots zal kelderen. Integendeel, wie om 3 uur ’s nachts een flesje klaarmaakt, scherpt onbewust de reflexen alleen maar aan.
De Belgische bond stuurt eveneens felicitaties. Voor de Rode Duivels speelde Mignolet al meer dan dertig interlands. Vaak stond hij in de schaduw van Thibaut Courtois, maar zijn professionaliteit bleef onwrikbaar. Diezelfde houding zal hij meenemen in het vaderschap: soms ben je de onzichtbare held, pas achteraf beseft iedereen hoe cruciaal je rol was.
Ook de lokale gemeenschap in Sint-Truiden viert mee. Het zou niemand verbazen als de burgemeester binnenkort een piepklein voetbalshirtje met rugnummer 1 overhandigt, inclusief mini-versie van het stadsschild. De plaatselijke bakker, die ooit een “Mignolet-koek” bedacht nadat Simon het Belgisch elftal in 2016 met twee key saves uit de nood hielp, plant nu een “Baby-Biscuit” met blauwe en zwarte glazuurstrepen.
Voetbal is wiskunde, zeggen tactici wel eens, maar gezinsgeluk laat zich niet vangen in formules of heat maps. Toch kunnen we één symbool noteren: \( \heartsuit \). Het staat voor de liefde die Simon en zijn vrouw ervaren nu hun zoon in hun armen ligt. Er is geen var-interventie nodig om deze goal goed te keuren; het leven heeft de doellijntechnologie zelf bediend en de bal ligt onmiskenbaar over de streep.
Tot slot, laten we vooruitblikken. Over een jaar of vijf zien we misschien een kleine Mignolet op de jeugdterreinen dribbelen, terwijl papa aan de zijlijn instructies roept met dezelfde ernst als tijdens een Champions League-match. Of hij nu weer een keeper wordt of gewoon plezier maakt, de naam Mignolet klinkt alvast als een belofte voor de toekomst.
Nogmaals: proficiat, Simon! Moge deze nieuwe fase even succesvol zijn als je carrière tussen de palen. Dat je zoon mag opgroeien in gezondheid, vreugde en, wie weet, met een paar handschoenen op zak. Cheers op dit prachtige familie-moment en op alle avonturen die jullie nog te wachten staan.
Leave a Reply