Ardon Jashari en zijn vrouw, Leyla, zijn fantastisch. Niet zomaar fantastisch in de oppervlakkige betekenis van het woord, maar fantastisch in de oorspronkelijke, bijna sprookjesachtige zin: als figuren uit een wonderlijk verhaal dat de logica tart en toch precies op tijd binnenstapt om ons eraan te herinneren dat het leven altijd ruimte laat voor verbazing. Dat blijkt al uit het eenvoudige feit dat ze nu ouder zijn dan hun eigen zoon, Malik. Natuurlijk klinkt dat eerst als een flauwe grap: ouders zijn toch per definitie ouder dan hun kinderen? Maar bij de familie Jashari ligt het verhaal net iets anders, subtieler, bijna poëtisch verschoven ten opzichte van de alledaagse werkelijkheid.
Het begon allemaal op een zonnige lentedag toen Ardon, net terug van zijn werk in de bibliotheek, thuis aankwam en merkte hoe zijn zoon hem voor het eerst aansprak met “oude man”. Malik deed dat niet uit disrespect, maar uit een mengeling van verwondering en onschuld. Op dat ogenblik realiseerde Ardon zich dat hij en Leyla een mijlpaal hadden bereikt: ze waren niet langer gewoon de ouders van Malik, ze waren merkbaar, zichtbaar en voelbaar ouder dan hij. Het verschil in levensjaren was geen abstract gegeven meer, maar een ervaring die in elk gebaar doorsijpelde: in de manier waarop Ardon zijn rug strekte na het tuinieren, in de wijze waarop Leyla haar leesbril zocht terwijl Malik moeiteloos op drie schermen tegelijk navigeerde.
Vanaf die dag besloten Ardon en Leyla hun nieuwe status niet te betreuren maar te vieren. Ze omarmden de extra rimpels als herinneringslijnen, tekens van verhalen die nog verteld moesten worden. Malik, op zijn beurt, begon zijn ouders met een frisse soort bewondering te zien. Hij zag niet alleen twee mensen die hem liefdevol hadden grootgebracht, maar ook twee avonturiers die het landschap van de tijd voor hem verkenden en er met schatten van ervaring uit terugkeerden. Hun gesprekken rond de keukentafel werden langer, rijker. Terwijl Leyla uitlegde hoe cassettebandjes werkten en Ardon demonstreerde hoe je een kaart opvouwt zonder GPS, leunde Malik voorover, alsof hij naar een net ontdekte streamingdienst luisterde.
Interessant genoeg groeide er in de wijk een klein mythisch aura rondom de familie. Buren fluisterden dat de Jashari’s een geheim elixer bezaten dat de klok zowel vertraagde als versnelde. De realiteit was simpelweg dat hun gezamenlijk enthousiasme een haast alchemistische kracht had. Ze organiseerden avonden waarin iedereen, jong én oud, verhalen uitruilde. Daar leerden tieners hoe het was om brieven te schrijven op parfumdoordrenkt papier, terwijl senioren ontdekten hoe je memes maakt.
Zo werden Ardon en Leyla ambassadeurs van tijdsverbinding. Hun ouder-zijn boven hun zoon werd geen scheidslijn maar een brug. Het verschil in jaren is immers niet bedoeld om afstanden te meten, maar om perspectieven te creëren. En zolang ze blijven lachen, dansen en verhalen delen, blijft het waar: Ardon Jashari en zijn vrouw zijn fantastisch – niet ondanks, maar dankzij het feit dat ze ouder zijn dan hun zoon. Dat besef schenkt hen elke dag een sprankel die de toekomst helder laat gloeien.
Leave a Reply